Σάββατο μεσημέρι λίγο μετά τις 16:00 ο δρόμος με βγάζει στο Πέραμα και βρίσκω ευκαιρία να περάσω από το σπίτι του Ισοβίτη.Τον βρίσκω στην αυλή αραχτό σε μια κουνιστή πολυθρόνα να λαγοκοιμάται.Κάθομαι δίπλα του και δεν βγάζω άχνα.Κοιτώ το ήρεμο βλέμμα του και η ψυχή μου γαληνεύει.Το θρόϊσμα των φύλλων εξαιτίας ενός ξαφνικού αέρα που έρχεται με ορμή από το λιμάνι μετατρέπει την στιγμή σε ανάμνηση και την αποθηκεύει στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
– Λούη εσύ είσαι;
– Κοιμήσου,δεν βιάζομαι
– Δεν έχει νόημα.Αφού δεν πρόκειται να το ξαναδώ
– Ποιο?
Για 2 χρόνια μόνο…
Το Σάββατο πήγα γήπεδο ύστερα από ακριβώς 22 χρόνια! Τότε, στις 31 Μαρτίου 1991 είχα δει τον Παναθηναϊκό να διαλύει άνετα την ΑΕΚ με 4-0 σε ένα παιχνίδι που νόμιζες ότι κάθε παίκτης, πράσινος εννοείται, μπορούσε να σκοράρει ανα πάσα στιγμή. Τώρα, στις 30 Μαρτίου 2013, είδα την ομάδα μου να χάνει από τον Πλατανιά Χανίων με 0-1 σε ένα παιχνίδι που και τον διπλάσιο χρόνο να διαρκούσε είχες την αίσθηση ότι οι παίκτες του ΠΑΟ ήταν αδύνατον να στείλουν την μπάλα στα δίχτυα.
Το γκόλ μπήκε μόλις στο 4ο λεπτό με ωραία κεφαλιά που έπιασε ανενόχλητος κάποιος Νασλίδης μετά από μια απλή σέντρα. Μέχρι να μπει το γκόλ ο Πλατανιάς έπαιζε σαν να ήταν αυτός γηπεδούχος. Αμέσως μετά οι ρόλοι αντιστράφηκαν και ο ΠΑΟ απέκτησε υπεροχή και τέτοια πρωτοβουλία των κινήσεων που πραγματικά δεν είχε τι να την κάνει. Έτσι κι έγινε και στο τέλος ο Παναθηναϊκός έμεινε με την…υπεροχή στο χέρι και το κεφάλι στο χορτάρι. Είναι αλήθεια ότι στο τέλος μου έμεινε η πικρή γεύση της ήττας την οποία ενέτεινε το γεγονός ότι το γήπεδο ήταν γεμάτο από παιδιά σχολείων της Αθήνας που η ΠΑΕ τα κάλεσε να δούν παρέα με γονείς και φίλους την αγαπημένη τους ομάδα. Συνέχεια
Ίτε παίδες Ελλήνων…
Πριν είκοσι χρόνια ο βιασμός και ο θάνατος ενός ανήλικου παιδιού ηλικίας μόλις έξι χρονών στην Ερμιόνη συγκλονίζει το Πανελλήνιο.Υποψήφιος θύτης ο πατέρας ο οποίος σε μια νύχτα βαφτίζεται κτήνος,δράκος,τέρας και σαν αποδιοπομπαίος τράγος ξεσκίζεται από τα μέσα μαζικής υστερίας.Ο ίδιος έχει τα θεματάκια του και μέσα σε αντιφάσεις ομολογεί την πράξη του και οδηγείται στην φυλακή.Κατά την μεταφορά του φωνάζει στα αδηφάγα κανάλια πως φοβάται για την ζωή του.
– Τι φοβάσαι ρε καριόλα; τον διακόπτει μια φωνή μέσα από την κλούβα και στην συνέχεια πολλαπλά χέρια τον τραβούν και τον λυντσάρουν ενώ οι κραυγές του, αφήνουν αδιάφορους αστυνομία και σωφρονιστικούς υπαλλήλους.Τι και αν ξυλοκοπήθηκε από ομήγυρη βιαστών και δολοφόνων;Αυτοί δεν βιάσαν και δεν σκοτώσαν το ίδιο τους το παιδί.Μόνο το ξένο.Η μάζα ικανοποιήθηκε.Έγκλημα και τιμωρία.Case closed.
Ευρωπαπατζήδες
Αλλη μια μέρα που διάφορες μικροδιαμαρτυρίες αναστάτωσαν τους ρυθμούς στο κέντρο της Αθήνας. Βρισκόμουν ήδη 10 λεπτά στη στάση των λεωφορείων Πανεπιστημίου προς Ομόνοια λίγο παρακάτω απο το ΡΕΞ και οι καθυστερήσεις έδιναν κι έπαιρναν. Κοίτα τώρα, σκέφτηκα, δεν το κόβω να ‘ρχεται σύντομα και θα καθυστερήσω στη συνάντηση. Όλο το πρόγραμμα θα παει πίσω και άντε πάλι να τρέχω να ολοκληρώσω τις εκκρεμμότητες της μέρας στην ώρα τους.
Πίσω από τη στάση, στο μεγάλο για τα δεδομένα της Αθήνας πεζοδρόμιο, πρός την Ομόνοια λίγο πρίν την Εμμανουήλ Μπενάκη να ‘σου και κάτι παπατζήδες επι το έργον. Στέκω σε απόσταση αρκετά κοντινή για να μπορώ να τους παρατηρώ με άνεση. Όμως απέχω τόσο ώστε να μην μπορεί οποιοσδήποτε να νομίσει ότι τους παρακολουθώ από περιέργεια όπως διάφοροι που μαζεύονται γύρω τους.
Ο παλιάτσος
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις, την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.( K. Καβάφης )
Ήταν ένα τίποτα,το μοναδικό του χάρισμα ήταν ότι έμοιαζε σ´έναν σπουδαίο Αμερικανό ηθοποιό.Σηκώθηκε από το κρεβάτι βαριεστημένα θέλοντας να καπνίσει ένα τσιγάρο και να πιει λίγο αλκοόλ.Ένα σώμα,ένα γυναικείο σώμα,κροτάλισε κάτω από τα σκεπάσματα αλλάζοντας στάση.Γύρισε και κοίταξε,δεν θυμόταν ποια ήταν,δεν θυμόταν καν αν την είχε πηδήξει.Κάθισε στο περβάζι του παραθύρου και κοίταξε τα χέρια του που έτρεμαν.Άναψε μια μισοσβησμένη γόπα.Με το άλλο χέρι έφερε στο στόμα του το ποτήρι και πριν κατεβάσει το ποτό του έβηξε δυνατά και επανειλημμένα.Ένας βήχας ξερός χωρίς φλέμα στέγνωσε το λαιμό του.Κοίταξε έξω την υγρή νύχτα.Την λάτρευε αυτή την ώρα.
Κοινωνία STOP!
Το συμπέρασμα ότι σαν λαός είμαστε άξιοι της τύχης μας προκύπτει απρόσμενα αν ρίξουμε μια διαφορετική ματιά στα πιο συνηθισμένα κατά τα άλλα γεγονότα. Η είδηση ότι κλείνει από τις 4 το απόγευμα ως τις 10 το βράδυ ο σταθμός του Μετρό στο Μέγαρο της Μουσικής λόγω της εκδήλωσης που έχει προγραμματίσει στο μέγαρο το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι απ’ αυτές που συνήθως περνούν απαρατήρητες. Στην εκδήλωση θα παραστεί σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της χώρας και θα λάβουν το λόγο και οι πολιτικοί αρχηγοί, με την ομιλία του κ. Τσίπρα να αναμένεται με ενδιαφέρον. Είναι, επομένως, αυτονόητο το μέτρο του κλεισίματος του μετρό για να διευκολυνθεί η ομαλή διεξαγωγή της εκδήλωσης με την άνετη προσέλευση των υψηλών προσκεκλημένων; Την ίδια ώρα γίνεται και κάποια συγκέντρωση στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, συνεπώς θα πει κανείς, είναι εύλογη η απόφαση της αστυνομίας για το κλείσιμο του σταθμού. Ή μήπως όχι;
Καταφανώς όχι. Σε τι θα εμπόδιζε η κανονική λειτουργία του σταθμού τη διεξαγωγή της εκδήλωσης;
5 man army 