Πιο καλή η μοναξιά για την κεντροαριστερά

Εν αναμονή των Ιταλικών εκλογών την ερχόμενη Κυριακή περιδιαβαίνω το σχετικό infographic του in.gr, διαβάζω αναλύσεις και δημοσκοπήσεις για την κεντροαριστερά του Μπερσάνι που, αν και αντιμετωπίζει περισσότερα εμπόδια απ’ όσα φαινόταν λίγο καιρό πριν, θα έχει τον πρώτο λόγο για την επόμενη ημέρα. Και να θέλω να το απωθήσω, είναι αδύνατο να αποφύγω τους συνειρμούς για τις προοπτικές της δικής μας κεντροαριστεράς.

Με μια πρώτη ματιά η σύγκριση είναι αμείλικτη. Αν την ερχόμενη Κυριακή είχαμε εκλογές και στις δύο χώρες, οι κεντροαριστερές δυνάμεις στην Ιταλία θα καταλάμβαναν την πρώτη θέση και θα είχαν τον πρώτο λόγο για την πορεία της χώρας. Στην Ελλάδα όλες οι αντίστοιχες δυνάμεις θα κατατάσσονταν από την τέταρτη θέση και κάτω. Στην Ιταλία η κεντροαριστερά έχει τις πιθανότητες με το μέρος της να αποτελέσει εκείνη τον βασικό κορμό της διακυβέρνησης. Στην Ελλάδα παραμένει κατακερματισμένη, δίχως σχέδιο και στρατηγική, με ισχνή πολιτική απήχηση και ανύπαρκτη κοινωνική παρουσία. 

Η αγανάκτηση στην εξουσία

Το σημερινό μενού του πολιτικού ρεπορτάζ έχει συνάντηση των τριών πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης εμφανίζονται ανήσυχοι για την κοινωνική αναστάτωση που προκαλούν καυτά θέματα όπως είναι η επανεμφάνιση της τρομοκρατίας, οι κινητοποιήσεις των αγροτών και άλλων ομάδων και η φορολόγηση των ακινήτων και θα επιχειρήσουν λέει έναν καλύτερο συντονισμό του βηματισμού τους. Μπορώ να κατανοήσω τους φόβους και των τριών. Το 2013 θα είναι σκληρή χρονιά για όλους και το φως που λένε που βλέπουν στην άκρη του τούνελ είναι μάλλον από κανά κεράκι της λαμπρής, η οποία ειδικά φέτος πέφτει και αργά.