Σάββατο μεσημέρι λίγο μετά τις 16:00 ο δρόμος με βγάζει στο Πέραμα και βρίσκω ευκαιρία να περάσω από το σπίτι του Ισοβίτη.Τον βρίσκω στην αυλή αραχτό σε μια κουνιστή πολυθρόνα να λαγοκοιμάται.Κάθομαι δίπλα του και δεν βγάζω άχνα.Κοιτώ το ήρεμο βλέμμα του και η ψυχή μου γαληνεύει.Το θρόϊσμα των φύλλων εξαιτίας ενός ξαφνικού αέρα που έρχεται με ορμή από το λιμάνι μετατρέπει την στιγμή σε ανάμνηση και την αποθηκεύει στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
– Λούη εσύ είσαι;
– Κοιμήσου,δεν βιάζομαι
– Δεν έχει νόημα.Αφού δεν πρόκειται να το ξαναδώ
– Ποιο?
Category Προσωπικά
Ευρωπαπατζήδες
Αλλη μια μέρα που διάφορες μικροδιαμαρτυρίες αναστάτωσαν τους ρυθμούς στο κέντρο της Αθήνας. Βρισκόμουν ήδη 10 λεπτά στη στάση των λεωφορείων Πανεπιστημίου προς Ομόνοια λίγο παρακάτω απο το ΡΕΞ και οι καθυστερήσεις έδιναν κι έπαιρναν. Κοίτα τώρα, σκέφτηκα, δεν το κόβω να ‘ρχεται σύντομα και θα καθυστερήσω στη συνάντηση. Όλο το πρόγραμμα θα παει πίσω και άντε πάλι να τρέχω να ολοκληρώσω τις εκκρεμμότητες της μέρας στην ώρα τους.
Πίσω από τη στάση, στο μεγάλο για τα δεδομένα της Αθήνας πεζοδρόμιο, πρός την Ομόνοια λίγο πρίν την Εμμανουήλ Μπενάκη να ‘σου και κάτι παπατζήδες επι το έργον. Στέκω σε απόσταση αρκετά κοντινή για να μπορώ να τους παρατηρώ με άνεση. Όμως απέχω τόσο ώστε να μην μπορεί οποιοσδήποτε να νομίσει ότι τους παρακολουθώ από περιέργεια όπως διάφοροι που μαζεύονται γύρω τους.
Ο παλιάτσος
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις, την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.( K. Καβάφης )
Ήταν ένα τίποτα,το μοναδικό του χάρισμα ήταν ότι έμοιαζε σ´έναν σπουδαίο Αμερικανό ηθοποιό.Σηκώθηκε από το κρεβάτι βαριεστημένα θέλοντας να καπνίσει ένα τσιγάρο και να πιει λίγο αλκοόλ.Ένα σώμα,ένα γυναικείο σώμα,κροτάλισε κάτω από τα σκεπάσματα αλλάζοντας στάση.Γύρισε και κοίταξε,δεν θυμόταν ποια ήταν,δεν θυμόταν καν αν την είχε πηδήξει.Κάθισε στο περβάζι του παραθύρου και κοίταξε τα χέρια του που έτρεμαν.Άναψε μια μισοσβησμένη γόπα.Με το άλλο χέρι έφερε στο στόμα του το ποτήρι και πριν κατεβάσει το ποτό του έβηξε δυνατά και επανειλημμένα.Ένας βήχας ξερός χωρίς φλέμα στέγνωσε το λαιμό του.Κοίταξε έξω την υγρή νύχτα.Την λάτρευε αυτή την ώρα.
Πατέρα τα ‘μαθες τα νέα;
Κυριακή μεσημέρι ανεβαίνω με την κυρά και τα παιδιά στο πατρικό μου να δω τους δικούς μου.Η μάνα μου έχει από ώρα μαγειρέψει και το γιουβέτσι έχει παραταχθεί στο τραπέζι και περιμένει παράγγελμα να αναπαυτεί στα λιπόσαρκα στομάχια μας.Όλα είναι στην εντέλεια αλλά λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή. Τουτέστιν ο γέρος μου κοπροσκυλιάζει στο καφενείο και ο κλήρος να τον γυρίσει κάποιος πίσω,πέφτει σε μένα.Ζώνομαι λοιπόν με υπομονή και βγαίνω περίπολο.Μετά από κανά μισάωρο τον βρίσκω στου Ζορμπά να κάθεται μόνος και να συλλογίζεται.
– Σήκω το τραπέζι στρώθηκε και σε περιμένουμε, του κάνω επιτακτικά
– Καλώς τον.Κάτσε να πιούμε κανά τσίπουρο, μου κάνει νηφάλια
Εθνική Ελλάδος…γεια σου
– Παντρεύομαι, μου κάνει ο αδελφός μου στο τηλέφωνο και ψάχνω ορχήστρα. Μη φανταστείς τρελά πράγματα.Δύο κιθαρίτσες και ένα βιολί.Έχεις τίποτα στο νου σου;
– Κάτι έχω αλλά υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα
– Τι πρόβλημα;
– Που θα αφήσουν την αρκούδα!
– Έλα σοβαρά τώρα. Πες τους,θα δώσουμε κάτι παραπάνω. Η εκκλησία είναι τσάμπα;
– Ναι πως το θες. Θέλει λάδι η μηχανή για να γρασσάρει.
– Μα είναι θρησκευτικό μυστήριο. Από που προβλέπεται;
– Τι να σου πω! Μυστήριο.Άγραφοι κανόνες.
– Θες να μου πεις ότι και στα βαφτίσια…
– Ξηλώθηκα
Το αγγούρι και η γλώσσα
Για περισσότερα απο δέκα χρόνια, η ταμίας του σούπερ μάρκετ κάνει τη δουλειά της ευσυνείδητα και κάτι ώρες με υπερβάλλοντα επαγγελματισμό. Οπως όταν ελέγχει προσεκτικά κάθε χαρτονόμισμα που εισπράττει στον ανιχνευτή πλαστών πριν το αποθέσει στην ταμειακή μηχανή. Τόσο σχολαστική είναι σ’ αυτό της το καθήκον που δεν αρκείται στο αποτέλεσμα του ανιχνευτή. Σχεδόν πάντα ελέγχει η ίδια το χαρτονόμισμα με την όραση και την αφή ταχύτατα αλλά εξονυχιστικά. Η συγκεκριμένη υπάλληλος δεν κάνει μόνο ταμείο. Την πετυχαίνω ουκ ολίγες φορές να ζυγίζει λαχανικά, να τοποθετεί προϊόντα στα ράφια, να κόβει πάριζα, να συμμετέχει στην παραλαβή από προμηθευτές, να τεμαχίζει κοτόπουλο και φυσικά να σφουγγαρίζει πατώματα.
Πανταχού παρούσα στο μαγαζί η Σωτηρούλα τα κάνει όλα και συμφέρει. Πασπαρτού. Σκέτος ελβετικός σουγιάς. Πολυεργαλείο σου λέω. Και όλα αυτά χωρίς να έχει δημιουργήσει το παραμικρό διαπροσωπικό πρόβλημα. Συνέχεια
5 man army 