Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν…

Σάββατο μεσημέρι λίγο μετά τις 16:00 ο δρόμος με βγάζει στο Πέραμα και βρίσκω ευκαιρία να περάσω από το σπίτι του Ισοβίτη.Τον βρίσκω στην αυλή αραχτό σε μια κουνιστή πολυθρόνα να λαγοκοιμάται.Κάθομαι δίπλα του και δεν βγάζω άχνα.Κοιτώ το ήρεμο βλέμμα του και η ψυχή μου γαληνεύει.Το θρόϊσμα των φύλλων εξαιτίας ενός ξαφνικού αέρα που έρχεται με ορμή από το λιμάνι μετατρέπει την στιγμή σε ανάμνηση και την αποθηκεύει στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
– Λούη εσύ είσαι;
– Κοιμήσου,δεν βιάζομαι
– Δεν έχει νόημα.Αφού δεν πρόκειται να το ξαναδώ
– Ποιο?